Het Nationale Ballet presenteert
Vlammende liefde en dodelijke hartstocht in een hartverscheurend klassiek-romantisch balletdrama.
In het kort
Het verhaal speelt zich af in een Arcadische wereld, waar de nimfe Sylvia en Aminta, een jonge herder, verliefd raken op elkaar. Maar door intriges van mythologische figuren als Eros, Orion en Diana dreigen zij hun liefde mis te lopen.
Creatie
Sylvia neemt een belangrijke rol in de geschiedenis van de dans in: het bracht een verandering teweeg in de rol van vrouwen in ballet. Sylvia is daarom geen etherische elf of nimf, maar een masculiene jaagster.
De Amerikaanse choreograaf John Neumeier leidt sinds 1973 het vooraanstaande Duitse Hamburg Ballett en geldt als een van de laatste grote ‘verhalenvertellers’ in het klassieke ballet. Neumeier maakte Sylvia in 1997 bij het Ballet van de Parijse Opéra.
De Griekse kunstenaar Yannis Kokkos zorgde voor een prachtige vormgeving, met een decor als een abstract kunstwerk.
'Neumeier's Sylvia succeeds in sweeping the spectator into a tenderly passionate world of grace and color' – Dance Magazine Europe
Muziek
Muzikale begeleiding Holland Symfonia
Muzikale leiding Ermanno Florio
Het corps de ballet weet overal raad mee en toont zich een hecht ensemble. Het stroeve verhaal over de verboden verliefdheid van de kuise amazone Sylvia zit de nieuwste avondvullende voorstelling van Het Nationale Ballet danig in de weg. Het libretto van deze Sylvia, stammend uit 1876 en gebaseerd op de mythe Sylvia, ou la nymphe de Diana, en het pastorale drama Aminta, is een mengeling van Grieks godenverhaal met herderlijk liefdesdrama. Beide komen niet goed uit de verf. De personages, van goden tot geesten en van herders tot jagers, lijken zich verdwaald te voelen, in de heilige bossen uit akte 1, of de decadente villa uit akte 2. Goden transformeren zich bovendien om onduidelijke redenenen in rivalen waardoor veel motieven in nevelen blijven gehuld.
Pijlen afschieten in leren bustiers. Vrijwel iedereen is het er wel over eens: voor het verhaal (oftewel libretto) van het ballet Sylvia (1876) hoef je het niet te doen. De vage en tenenkrommend traag uitgesponnen verwikkelingen tussen de simpele herder Aminta en de kuise jagersnimf Sylvia horen eerder thuis in een derderangs soap. Maar dat was voor John Neumeier, artistiek leider van het Hamburg Ballett, gelukkig ook niet de reden om het ballet in 1997 voor het Parijse operaballet in een nieuw jasje te stoppen, Neumeier ging het om de onsterfelijke muziek van Léo Delibes, zo indrukweekend dat Tsjaikovski zijn score zelfs boven die van zijn eigen Zwanenmeer prefereerde.
Sierturnen met Sylvia. De choreograaf John Neumeier heeft een naam hoog te houden, maar in ons land geniet hij nog geen bijzondere populariteit. Het is de vraag of dit verandert nu zijn hedendaagse versie van Sylvia uit 1997 door het Nationale Ballet op het repertoire is genomen.