De Nationale Opera presenteert
Deze productie was te zien in april 2009
La traviata
Giuseppe Verdi
Opera in tre atti
Libretto Francesco Maria Piave
Wereldpremière 6 maart 1853, Teatro La Fenice, Venetië
Deze productie
Nieuwe productie voor De Nederlandse Opera
Première 9 april 2009
Originele productie Salzburger Festspiele 2005
Over de opera
Met de in 1848 verschenen roman La dame aux camélias van Alexandre Dumas koos Verdi voor het eerst een eigentijds gegeven als basis voor een van zijn opera’s – de vrouw die model stond voor de titelpartij was in 1847 gestorven. Ze was een cultfiguur, belichaamde vrijheid en glamour, maar kwam op tragische wijze aan haar eind. De dood werd haar verscheidene malen aangekondigd, maar ze kon de tijd niet tegenhouden. Componist en librettist brachten Dumas’ omvangrijke sociale roman terug tot een psychologisch drama dat zich in essentie tussen drie personen afspeelt. Zo verschillend als de invloeden zijn waaraan Violetta onderhevig is, zo uiteenlopend ook wordt zij in de verschillende bedrijven muzikaal getypeerd.
Het verhaal
I
De Parijse courtisane Violetta Valéry geeft een groot feest. Een jonge bewonderaar van haar, Alfredo Germont, is een van de gasten. Als het gezelschap zich naar een andere kamer begeeft om te gaan dansen, voelt Violetta – die lijdt aan tuberculose – zich niet goed. Alfredo ontfermt zich over haar en vertelt haar dat hij verliefd op haar is. Hoewel Violetta niet echt in de liefde gelooft en altijd vrij wil zijn, maakt Alfredo's ontboezeming grote indruk op haar.
II
Alfredo en Violetta zijn in een buitenhuis gaan wonen, waar ze erg gelukkig zijn. Maar Annina, de dienstmeid, verklapt Alfredo dat Violetta bezig is haar bezittingen te verkopen om hun dure levenswijze te kunnen bekostigen. Onmiddellijk vertrekt hij naar Parijs om hier een stokje voor te steken. Violetta krijgt een uitnodiging voor een feest bij haar vriendin Flora die avond. Zij is niet van plan te gaan. Een heer laat zich aandienen: het is Giorgio Germont, Alfredo's vader. Hij wil een eind maken aan hun 'ongepaste' verbintenis, zodat Alfredo's zuster met een goede partij kan trouwen. Germont zet Violetta dermate onder druk dat zij toegeeft. Ze schrijft Alfredo een afscheidsbrief en vertrekt naar Parijs, om alsnog naar Flora's feest te gaan. Alfredo ziet de uitnodiging en denkt dat Violetta hem heeft verlaten voor een ander. Hij is woedend en wil zijn gram halen op het feest.
Bij Flora wordt kaart gespeeld om hoge inzetten. Violetta wordt vergezeld door baron Douphol, van wie Alfredo een flinke som geld wint. Als Violetta een uitbarsting tussen de twee mannen vreest, neemt ze Alfredo apart. Deze dwingt haar te bekennen dat ze van Douphol houdt; Violetta ziet geen andere mogelijkheid dan te doen alsof dat zo is. Alfredo roept de anderen erbij en werpt zijn gewonnen geld op de grond voor Violetta's voeten. Om deze grove belediging daagt Douphol Alfredo uit tot een duel.
III
Violetta's leven loopt ten einde. Germont schreef haar dat Douphol gewond werd in het duel en dat Alfredo nu weet waarom zij hem had verlaten. Alfredo is op weg naar haar om het weer goed te maken, maar zij voelt dat het te laat is. Buiten passeert een joelende menigte carnavalsvierders. Als Alfredo eindelijk arriveert, maken de geliefden plannen voor de toekomst. Giorgio Germont komt binnen, met de dokter. Na een laatste, korte opleving sterft Violetta.
Team, Cast en Koor
- Muzikale leiding
- Paolo Carignani
- Regie
- Willy Decker
- Instudering regie
- Meisje Barbara Hummel
- Decor
- Wolfgang Gussmann
- Kostuums
- Wolfgang Gussmann
Susana Mendoza - Licht
- Hans Toelstede
- Choreografie
- Athol Farmer
- Dramaturgie
- Klaus Bertisch
- Orkest
- Nederlands Philharmonisch Orkest
- Koor
- Koor van De Nederlandse Opera
- Instudering koor
- Martin Wright
- Violetta Valéry
- Marina Poplavskaya
- Flora Bervoix
- Fredrika Brillembourg
- Annina
- Diane Pilcher
- Alfredo Germont
- Ismael Jordi
- Giorgio Germont
- Andrzej Dobber
- Gastone de Létorières
- Gregorio Gonzalez
- Barone Douphol
- Roger Smeets
- Marchese d'Obigny
- Herman Wallén
- Dottore Grenvil
- Luigi Roni
- Giuseppe
- Ruud Fiselier
- Commisionario
- Jan Polak
- Domestico di Flora
- Sander Heutinck
- Un Cavaliere
- Peter Arink
- Un Ospite
- Athol Farmer
Nederlands Philharmonisch Orkest
Het Nederlands Philharmonisch Orkest | Nederlands Kamerorkest behoort als vaste orkestpartner van De Nationale Opera tot de beste Europese operaorkesten. Marc Albrecht is sinds 2011 chef-dirigent van het NedPhO|NKO en van De Nationale Opera. Hij leidde onder meer spraakmakende producties van Die Frau ohne Schatten, Schatzgräber, Elektra en Die Meistersinger. Het orkest boekte ook een groot succes met de integrale uitvoering van Der Ring des Nibelungen onder leiding van Hartmut Haenchen.
Het NedPhO|NKO presenteert zich nationaal en internationaal ook in een gevarieerde concertprogrammering. Thuiszaal is Het Koninklijk Concertgebouw. Het orkest verbindt artistieke excellentie met gastvrijheid voor een breed publiek en neemt verantwoordelijkheid voor de toekomst met omvangrijke programma’s voor educatie en talentontwikkeling. Klassieke muziek wordt zo bereikbaar voor iedereen.
do 23 jan
Erik Voermans, Het Parool
‘Een nieuwe ster is geboren en ze heet Marina Poplavskaja. Gisteravond zong ze misschien wel de mooiste Violetta in Verdi’s La traviata die ooit in een Nederlands operahuis heeft geklonken. […] Het blijft ongelooflijk knap hoe Decker en zijn vaste decorman Wolfgang Gussmann de opera tot zijn absolute kern hebben teruggebracht: zangers en een orkest plus koor. Het enige nadeel van de decoropstelling is dat de halfronde witgrijze achterwand soms voor merkwaardige klankreflecties zorgt. Maar wat kan het schelen als in dat decor Marina Poplavskaja staat, met een stem die vooral in het lage register een unieke kleur heeft, mysterieus als de nacht, terwijl ze in de hogere registers straalt als een meizonnetje. Ze krijgt tegenspel van een goede, maar qua klank wat iele tenor (Ismael Jordi) als haar lief Alfredo en van de indrukwekkende bariton Andrzej Dobber als diens strenge vader. Dobber zingt véél beter dan Thomas Hampson op de dvd. Het duet van Violetta en Germont in de tweede akte is dan ook het hartverscheurende hoogtepunt van deze Amsterdamse Traviata. Alleen al voor die ene scène zou je een kaartje moeten kopen. In de bak spelen de musici van het Nederlands Philharmonisch onder leiding van Paolo Carignani, die uitersten in de dynamiek zoekt, en daardoor de muziek nog meer laat zinderen, bijna net zo mooi als in Die Frau ohne Schatten en ook het Koor van DNO toont andermaal zijn uitzonderlijke klasse. Het publiek beloonde iedereen met groot applaus, en soms gejuich.’
do 23 jan
Mischa Spel, NRC Handelsblad
‘La traviata is de tiende opera die Decker in Amsterdam ensceneert en bestendigt slechts de ongebroken kwaliteit van de voorafgaande producties […] Deze La traviata onderscheidt zich door de eenheid van opvatting in enscenering, orkest en zangers. De kloof tussen Violetta (‘slecht’ meisje met goede moraal) en haar belagers (‘goede’ komaf, slechte inborst) wordt van begin tot eind uitgespeeld. […] De Russische sopraan Marina Poplavskaya (31) maakt deze meisjesachtige Violetta geloofwaardig van begin tot slot. Zij is geen typische belcantosopraan, maar haar stem is virtuoos, rijk en dramatisch. Met tenor Ismael Jordi (34) als Alfredo – aantrekkelijk timbre mét dramatische diepgang – vormt zij een meelevenswaardig liefdesduo. Roerend hoogtepunt is de scène tussen Alfredo en de door Andrzej Dobber eerst ruwweg autoritair, dan steeds gekwelder gezongen vader Giorgio. De visie van dirigent Carignani sluit aan op die van Decker: in de feestakte schakelt hij scherp en pookt het Nederlands Philharmonisch Orkest hard en fel op. Later groeit de rol van kwetsbaarheid, lyriek en intimiteit.’
do 23 jan
Jordi Kooiman, Place de l’Opera
‘Poplavskaya zet overtuigend de verschillende gemoedstoestanden van Violetta neer, van de hitsige sloerie in de eerste akte tot het fragiele meisje in de laatste. […] Jordi komt even goed voor de dag, al is het op een andere manier. Hij is een galante Alfredo, betrouwbaar, vol goedheid en zorg, het type ‘ideale echtgenoot’. […] Zijn vader kan die autoriteit nog wat meer diepgang geven, maar is in de duetten met zijn zoon sterk. Wat hun psychologische ontwikkeling zo diepgaand maakt, is de rust waarin Decker het stuk laat ontvouwen. Er zit geen haast in het verhaal, alles kun je weldoordacht in je opnemen. Zo komt ook het wonderschone libretto van Francesco Maria Piave goed tot zijn recht […] Het Nederlands Philharmonisch Orkest vergroot de dramatiek op knappe wijze. Het sterfthema in de violen is zo teer als de gevoelens van Violetta, en dirigent Paolo Carignani doet een briljante zet door in het ‘Parigi o cara’ sterk te vertragen als de doodzieke Violetta aan het woord komt. Zo zijn er nog veel meer treffende details in deze Traviata te bespeuren, zowel in de muziek als in de regie. Te veel om allemaal te vermelden. Deze moderne productie van La Traviata doet daarom geen afbreuk aan Verdi’s stuk, maar verrijkt het – juist vanwege de ‘kale’ invalshoek van Decker – met veel diepgang.’
