De rekwisieten voor Turandot

“Eigenlijk dacht ik dat we ze zouden kunnen kopen…”, begint Peter Paul zijn verhaal. Maar zo makkelijk ging dat niet. “Tijdens de proefbouw – waarbij een testversie van het decor op het podium wordt geplaatst – had ik een skelet mee het toneel op genomen. Achteraf gezien had ik dat een kleiner persoon moeten laten doen, want dan had het skelet relatief veel groter geleken. Maar toen ik ernaast stond, riep regisseur Barrie Kosky vrijwel meteen: ‘Bigger! It has to be bigger!’ En dus zouden het skelet én alle schedels handmatig vergroot en geproduceerd moeten worden.”

En waar begin je dan? “Eigenlijk ben ik eerst gewoon een beetje gaan kleien, rond het hoofd van het skelet dat ik mee had gebracht. Zo kon ik de originele vormen ervan volgen en is de schedel uiteindelijk één derde groter geworden. Op basis van dat kleiwerk hebben we verschillende mallen gemaakt, die bestaan uit een houten steunmal en een rubberen binnenkant die precies de gewenste vorm heeft. Via een gaatje giet je daar dan wat vloeibaar polymethaanschuim in, dat vervolgens gigantisch uitzet. Nadat het schuim is uitgehard, schuif je de twee gedeeltes van de mal uit elkaar, en tada: je hebt een zelfgemaakt doodshoofd.”

Met één doodshoofd was het doel echter nog niet bereikt – het proces moest vervolgens zevenhonderd keer worden herhaald. “Iedereen kwam aan de beurt: elke dag hield een andere collega zich met de mallen bezig. Vervolgens hebben we ze geschilderd, en iedere achterkant in een net andere hoek afgezaagd. Dit zorgt ervoor dat de schedels, die uiteindelijk samen komen te hangen, er allemaal net een beetje anders bijhangen. De eindeloze handenarbeid ging uiteindelijk een beetje vervelen, maar het resultaat is heel spectaculair. Zo’n idee van een ontwerper kunnen vertalen naar iets praktisch – en prachtigs – is iets waar ik iedere keer weer trots op ben.”

• Turandot is van 2 t/m 30 december 2022 te zien bij De Nationale Opera.