Een beweging, een adem, een ziel

Hannah de Klein en Wendeline Wijkstra dansen in het corps de ballet.

Hannah: ‘We repeteren er lang op, toch blijft het lastig om de Witte Akte in La Bayadère als één ziel te dansen. We hebben allemaal een eigen dansgevoel dat we erin willen verwerken, terwijl het juist sec moet. Dat betekent niet zonder gevoel, maar wel: hoe ingetogener we dansen, hoe krachtiger het wordt.’

Wendeline: ‘Je gaat voor het collectieve gevoel, niet voor het persoonlijke. Maar door dat collectieve roep je wel een persoonlijke emotie op. Jouw individuele kracht wordt versterkt door die van het geheel, wat heel ontroerend kan zijn. Als het lukt, is het alsof we letterlijk samen ademhalen. Het voelt alsof mijn longen zo groot zijn als die van ons allemaal.’

Hannah: ‘Je ademt niet alleen tegelijkertijd, je denkt hetzelfde en je doet hetzelfde: je armen in die houding, op die graad kijken, je been precies zo hoog.’

Wendeline: ‘Het is magisch.’

Hannah: ‘Het resultaat is wat je vissen of vogels weleens ziet doen: allemaal automatisch dezelfde kant op zwemmen of vliegen. Elkaar zo aanvoelen dat je samen ademt, samen beweegt.’

Wendeline: ‘Als het lukt, voel je dat je iets doet wat uniek is. Je weet: dit is het. Hier dans ik voor.’