Joana Mallwitz: ‘Ik houd van Wagner, dus kom maar op’

Joanna Mallwitz (Foto: Nikolaj Lund)

‘Vanaf het moment dat ik op mijn dertiende symfonische muziek hoorde, wilde ik dirigent worden. Op de muziekschool behandelden we Schuberts Unvollendete en dat vond ik fantastisch. Niet lang daarna hoorde ik de Le Sacre du Printemps voor het eerst live, toen Tristan und Isolde. Ik was betoverd door de energie die van het podium kwam. Als ik de partituren las, had ik meteen sterke ideeën in mijn hoofd van hoe het moest klinken. Om mijn leven lang fijn partituren te bestuderen en mijn ideeën tot uitvoering te brengen, moest ik dirigent worden. Destijds stond ik er niet bij stil dat dit nog geen gangbaar beroep was voor een vrouw. Ik had mijn passie gevonden! Mensen die het goed met me voor hadden, waarschuwden me: “Je bent nogal gevoelig, en dit is een harde wereld. Zou je het wel doen?” Maar ik wilde voor een orkest staan en muziek maken, en ik kan me ook niet anders voordoen dan ik ben. Gelukkig bleek dat je als vrouw wel degelijk dirigent kunt zijn én jezelf kunt blijven. Ik heb een goede positie verworven. Een of twee generaties geleden was me dat waarschijnlijk niet gelukt. Er is kennelijk iets veranderd in de maatschappij. Je moet natuurlijk wel hard werken en goed zijn, maar dat geldt voor iedere dirigent. Als je je vak niet verstaat, heeft een orkest dat binnen een paar minuten door, wordt het niks en vragen ze je nooit meer terug.

Ik ben verbaasd over hoe vaak je nog de eerste vrouw kunt zijn die iets doet! Ik dacht dat we al verder waren. Er zullen vast mensen zijn die bepaalde aannames van mij als dirigent hebben omdat ik een vrouw ben, maar daar houd ik me niet mee bezig. Ik probeer mijn werk zo goed mogelijk te doen. Ik ben al jong Wagner gaan dirigeren, ik heb het inmiddels al vaak gedaan en ik houd van zijn muziek. Dus kom maar op!’