Special effects: druppelend naar boven
Het staat er echt, en het woordenboek liegt niet: ‘druppelen’ is ‘het in druppels neervallen’. Naar beneden dus. Maar het theater zou het theater niet zijn als het tegen de natuur – en tegen het woordenboek – in zou kunnen gaan. In Il trittico bedekken zwarte druppels de decorwanden niet neerwaarts, maar omhóóg.
Tekst: Lune Visser
Je zal maar zo’n getroebleerde geest hebben, dat het zwart niet langzaam op je neerdaalt, maar zelfs van onder helemaal naar boven kruipt. Het titelpersonage in Suor Angelica kan daar in ieder geval over meepraten. In dit tweede deel uit Puccini’s drieluik Il trittico bestaat het decor uit twee enorme houten wanden, die haaks op elkaar staan. Daarbovenop staat het hele Koor, en ertegenaan verschijnen – binnen ongeveer vijf minuten – negentig zwarte ‘druppels’ vanaf de onderkant.
Ruud Sloos, supervisor special effects, vertelt: “In onze opslag vonden we hele grote rollen zwart plastic van een eerdere voorstelling, die we heel goed konden hergebruiken voor dit concept. We hebben ze opgeknipt in kleinere stroken van tien, twintig of dertig centimeter breed, elk op een eigen regenbuis opgerold en toen aan de onderkant van de grote wanden bevestigd. Aan de bovenkant, precies boven elk stuk buis, is steeds een katrolletje met aan de achterkant een mini-motortje vastgemaakt, dat met héél dun en héél sterk visdraad het zwarte plastic naar boven kan takelen.”
Ruud Sloos
Een mooi voorbeeld van hoe ons werk niet ‘zomaar maken’ is
Die motortjes komen ook uit een eerdere voorstelling. Toen waren ze op led-dimmers aangesloten, en daarom kunnen ze nu heel handig bediend worden met de lichttafel. “Van tevoren stellen we hier een gedetailleerd programma voor in. Zo hoeven we straks nog maar op één knopje te drukken, waarna alle banen zwart plastic op precies de goede momenten en snelheden naar boven worden getakeld. Als echte ‘omhoogvallende’ druppels dus.”
Klinkt ideaal, maar er zitten toch wat haken en ogen aan de uitvoering. Het plastic krult bijvoorbeeld hardnekkig om, de (op dit moment nog te maken) keuze in lichtontwerp zou kunnen verraden hoe het visdraad aan het plastic is vastgemaakt en het blijft nog de vraag of die negentig motortjes samen niet een heel hard zoem-geluid zullen maken, ter overlast van het Koor… “En als het afrollen van de regenbuizen eindelijk goed gaat, is er ook nog de kwestie van het weer oprollen. Dat moet na de voorstelling heel voorzichtig en handmatig gebeuren in teams van twee – en dat negentig keer. Een mooi voorbeeld van hoe ons werk niet ‘zomaar maken’ is, maar dat het ook veel materiaal-, geluid- en zelfs personeeltechnische vraagstukken met zich meebrengt. Gelukkig hebben we er ook al veel opgelost!”