Floor Eimers

Wekker om kwart over vijf 

Als vierjarige ziet Floor Het Zwanenmeer, in de uitvoering van een Oost-Europees gezelschap. Ze zit bijna vooraan en herinnert zich ook nu nog hoe kwetsbaar Odette was, hoe moeiteloos ze leek te dansen, en hoezeer Tsjaikovski’s muziek “door merg en been ging”. Meteen na de voorstelling roept ze: “Mamma, ik wil ballerina worden.” Op les bij Dansatelier Velp blijkt al snel haar talent én haar fanatisme: tot verbazing van haar docent kent ze binnen no time alle Fransen ballettermen uit haar hoofd. Op haar zevende maakt ze de overstap naar de oriëntatieklas van het Koninklijk Conservatorium, en wanneer ze twee jaar later tot de opleiding wordt toegelaten, voelt ze zich direct als een vis in het water. Drie jaar lang gaat de wekker in Velp om kwart over vijf ’s ochtends, in de jaren daarna woont ze bij een gastgezin in Den Haag. Nog tijdens haar opleiding wint ze de eerste prijs tijdens De Avond van de Jonge Danser, om vervolgens namens Nederland deel te nemen aan de Eurovision Young Dancers-competitie, waar ze een zesde plaats behaalt.

Mata Hari 

De eerste belangrijke solistenrol die ze, mede vanwege haar opvallende sprongkracht, bij Het Nationale Ballet krijgt, is die van Myrtha in Giselle. “Dat was mijn doorbraak.” Tot de andere hoogtepunten in haar carrière behoort – uiteraard – ook de dubbelrol van Odette/Odile in Het Zwanenmeer. “Ik heb daar zóveel van geleerd. Niet alleen in technisch opzicht, maar ook doordat je de verantwoordelijkheid voor een hele avond leert te dragen.” Daarnaast heeft vooral ook de intensieve samenwerking met David Dawson haar gevormd, omdat, zegt ze, hij altijd het uiterste uit iedereen weet te halen. “Het moet bij David altijd nóg dieper, nóg hoger, nóg extremer, en daardoor ben ik verder gekomen dan ik zelf ooit voor mogelijk hield.” Niettemin prijkt bovenaan haar lijst van favoriete rollen die van Mata Hari in Ted Brandsens gelijknamige ballet. “Om in de huid van een dergelijk icoon te mogen kruipen, een echt mens op het podium tot leven te mogen brengen, dat was heel emotioneel. En dan achteraf te merken dat je mensen werkelijk hebt geraakt, hen heel even hebt weggevoerd van alles wat er in de wereld gaande is: ja, daar doe je het uiteindelijk toch voor.” 

Geen dubbele lagen 

Mede door dit soort rollen én door de reflectie die de coronatijd bracht, is ze de afgelopen jaren niet alleen als danser, maar ook als mens enorm gegroeid. Waar ze voorheen alleen maar kei- en keihard werkte en vooral op elke volgende promotie gericht was – “waardoor ik minder leefde” – geniet ze nu van alle kansen die ze krijgt en is ze trots op wat ze al heeft bereikt. Verder is ze “niet van de dubbele lagen”, ze wil zowel op als buiten het toneel puur, eerlijk en benaderbaar zijn, en draagt dat ook uit. “Nog steeds heerst er dat stigma dat balletdansers timide, ingetogen en onbereikbaar zijn. Maar ik wil laten zien dat er genoeg dansers zijn die met beide benen in de wereld staan, die een eigen mening hebben en goed uit hun woorden kunnen komen.” Die kwaliteiten zet ze ook in als voorzitter van het Dans Talenten Fonds en als bestuurslid van Stichting Dansersfonds ’79, twee functies die ze op zich heeft genomen om jonge dansers een steun in de rug te bieden. 

IJskoude plons 

In haar vrije uren is Floor het liefst buiten in de natuur. Dat maakt haar, zegt ze, een completer mens. Zo zwemt ze bijvoorbeeld vaak in open water, vlakbij haar huis. Ook in de wintermaanden. “Als ik dan zo’n halfbevroren steigertje afloop, denk ik: ik ben knettergek. Maar eenmaal in het water vóél ik de natuur, en van de stoot endorfine die zo’n plons je geeft, word ik heel gelukkig.”

Tekst: Astrid van Leeuwen