Joseph Massarelli

Twintigduizend dollar 

Op zijn tiende gaat Joey opnieuw op dansles. Eerst breakdance, daarna jazz en tap, en algauw wordt hij voor een selectiegroep gevraagd en maakt hij gaandeweg ook kennis met andere dansstijlen, waaronder ballet. Op een dag nemen zijn docenten hem mee naar een les in Chicago en de docent aldaar stelt voor dat Joey naar The Chicago Academy for the Arts gaat. “Ik had nog geen idee wat dat was. Toen ik op de website keek, zag ik dat het lesgeld twintigduizend dollar per jaar was en dacht meteen: dat kan ik wel vergeten!” Maar zijn ouders reageren – wanneer hij het hele verhaal eindelijk durft op te biechten – uiterst relaxt: “Laten we kijken of we een oplossing vinden.” Joey: “Het hielp dat ik destijds al een soort So You Think You Can Dance-competitie had gewonnen, daardoor had mijn vader ook het licht gezien.”

In 2010 wordt Joey, zonder enige formele ballettraining, maar mét een beurs, aangenomen op The Chicago Academy for the Arts. “Eigenlijk ontdekte ik daar pas wat het echt inhoudt om een professioneel danser te zijn. In de schoolbibliotheek zag ik video’s van bijvoorbeeld sterdanser Ángel Correa en Nacho Duato’s mannenchoreografie Remanzo. Zoals die mannen dansten, dat had ik nog nooit gezien.” 

Veelzijdige danser 

Joey ziet zichzelf in eerste instantie als een atletische, sterk fysiek ingestelde danser. “Ik excelleer in hoge energie en snelle, dynamische bewegingen.” Klassieke verfijning komt hem, zegt hij, niet van nature aanwaaien. “Maar ik heb op dat punt wel al veel geleerd, en wil nog veel méér leren.” Zijn doel is om er ‘alles uit te halen wat er in zit’, en met nog veel meer choreografen en dansers intensief samen te werken, en op die manier uit te groeien tot een veelzijdige, allround danser. “Een van mijn diepste wensen is om, als solist, het publiek echt overtuigend mee te kunnen nemen in een groots avondvullend verhaal.” 

‘Game time’ 

Joey’s toekomstdroom verandert vanaf die tijd regelmatig, mede door de zomercursussen die hij volgt bij onder meer het Houston Ballet, American Ballet Theatre, Ballet West en The Royal Ballet. Nadat hij eerder al een regionale voorronde van de Youth America Grand Prix heeft gewonnen, mag hij in 2014, na een nieuwe zege, ook naar de finale in New York. “Een van de lessen daar werd bijgewoond door Ernst Meisner (artistiek coördinator van de Junior Company – red.), dus dan weet je: ‘It’s game time’!” Na de competitie krijgt Joey vier studiebeurzen aangeboden en hij kiest uiteindelijk voor die van de Nationale Balletacademie in Amsterdam. “Al waarschuwde Ernst mij wel meteen: ‘Misschien maak je qua bouw en (geringe) lengte uiteindelijk geen kans op een plek bij Het Nationale Ballet.’” 

Dawson, Ratmansky en Forsythe 

Het loopt anders: in zijn eerste jaar op de Nationale Balletacademie doet Joey viermaal tevergeefs auditie bij de Junior Company, maar na afloop van de eindvoorstelling van 2015 wordt hij – na een sublieme vertolking van onder meer Maurice Béjarts Zeven Griekse dansen – alsnog aangenomen. En al een jaar later maakt hij de overstap naar Het Nationale Ballet. “Sindsdien is het één fantastische rollercoaster van ervaringen en kansen geweest.” Vooral zijn band met choreograaf David Dawson (na wiens – mede op hem gemaakte – Legacy Variations hij eind 2022 tot tweede solist is bevorderd) ervaart hij als uitermate bijzonder. “David pusht en stimuleert me continu om mijzelf verder te ontwikkelen.”

En verder koestert Joey de samenwerking met choreografen als Alexei Ratmansky en William Forsythe. “Ratmansky is volledig trouw aan de esthetische regels van het klassieke ballet en het is zó interessant om al zijn kennis daarover mee te krijgen. Forsythe bevindt zich dan juist weer aan het andere einde van het spectrum: zijn balletten bieden je een totaal nieuwe kijk op het gebruik van je lichaam.”

Tekst: Astrid van Leeuwen