Naira Agvanean

Emigreren naar Duitsland 

Ondertussen is Naira’s vader dan al jaren in een emigratieprocedure verwikkeld. “Mijn moeder heeft een joodse bloedlijn, wat haar recht gaf om met haar gezin naar Duitsland te verhuizen. En omdat mijn ouders graag een betere toekomst voor hun kinderen wilden, is mijn vader jaren bezig geweest om dit voor elkaar te krijgen.” Op haar vijftiende verhuist het gezin eindelijk naar Straubing, op zo’n twee uur treinen van München, waar Naira wordt aangenomen op de Heinz-Bosl-Stiftung (de huidige Ballett-Akademie der Hochschule für Musik und Theater). “Ik zat ineens op een internaat, sprak nog geen woord Duits of Engels, maar vond het er meteen geweldig. Ik leefde mijn droom: de hele dag dansen en met al mijn nieuwe vrienden in één huis wonen in het centrum van München.” 

Zelfontdekking 

Wanneer Naira in 2007 audities begint te doen, gaat dat aanvankelijk niet van een leien dakje. “Ik heb dat jaar wel dertig audities gedaan. Ik ben niet een danser die meteen opvalt, ik moet de kans krijgen om voluit te bewegen om mijn kwaliteiten te kunnen tonen.” Maar gaandeweg leert ze om ze zichzelf beter te presenteren. “Toen ik het jaar daarop auditie bij Het Nationale Ballet deed, voelde ik me zo comfortabel en vol zelfvertrouwen dat ik na afloop eigenlijk al wist: hier word ik aangenomen.” 

De sindsdien verstreken jaren omschrijft ze als een periode van zelfontdekking en ups en downs. “Er zijn veel uitdagingen geweest, en niet alleen op artistiek vlak. Ik ben getrouwd en een paar jaar later weer gescheiden; ik heb met blessures en terugvallen te kampen gehad. Maar ik ben vooral enorm dankbaar voor alle zekerheid die ik hier heb en voor alle mooie kansen en ervaringen die mij oprecht gemaakt hebben tot wie ik nu ben.” 

Uptempo, hoge sprongen, Latijns temperament 

Tot de hoogtepunten rekent ze zeker de samenwerking met choreograaf Alexei Ratmansky. “Zijn Chamber Symphony geeft je zoveel vrijheid voor eigen interpretatie, waardoor ik echt meer van mijzelf heb kunnen laten zien. Net als in mijn rol als een van Kitri’s vriendinnen in Don Quichot. Ik houd van uptempo bewegingen, van hoge sprongen, van Latijns temperament. Ik volg met mijn huidige vriend ook regelmatig salsa- en bachatalessen, en wil daar op een dag serieus werk van gaan maken.” Ook de kans om, in juni 2023, wekenlang met William Forsythe ‘himself’ te werken, zal Naira niet snel vergeten. “In zijn benadering, visie en muzikaliteit is hij ronduit uniek en zijn balletten zijn zó uitdagend, zó opwindend. Zijn Pas/Parts is absoluut een van mijn favoriete werken.” 

Coaching 

Naast ballet en Latijns-Amerikaanse dansen heeft Naira tegenwoordig nóg een passie: coaching. “In een periode waarin ik zelf enigszins vastliep, heb ik veel over persoonlijke ontwikkeling gelezen en dat bracht mij op het pad van levenscoaching. Puur toevallig ben ik net mijn coachopleiding begonnen toen de coronalockdown werd afgekondigd, waardoor ik al mijn tijd en energie in mijn studie heb kunnen stoppen.” Inmiddels werkt ze een aantal uren per maand als ‘high performance’-coach voor professionele dansers, die ze helpt om het beste uit henzelf, hun carrière en het leven te halen. Haar aanvankelijke angst dat dit haar te veel van haar danscarrière zou afleiden, bleek ongegrond. “Het heeft mij persoonlijk én als danser ook zoveel gebracht, dat ik nu vooral denk: was ik hier maar eerder mee begonnen.” 

Tekst: Astrid van Leeuwen