Nina Tonoli

Royal Ballet School 

Pas wanneer ze als veertienjarige goed scoort tijdens een balletcompetitie begint ze haar opleiding echt serieus te nemen. Het jaar daarop meldt ze zich aan voor de zomercursus van de Royal Ballet School en puur omdat een vriend er aansluitend ook de auditieles doet, doet Nina dit ook. “Tot mijn schrik werd ik aangenomen. Ik durfde het amper aan mijn ouders en de schoolleiding in Antwerpen te vertellen, maar het hielp dat de Royal Ballet School mij een beurs aanbood.” Drie jaar lang maakt ze in Londen deel uit van een hechte, internationaal diverse studentengroep en dat heeft haar, zegt ze, “naar een hoger niveau en meer discipline getild.” 

‘Een hele boterham’ 

In haar laatste studiejaar, 2011/2012, is het Wiener Staatsballett een van de eerste gezelschappen die audities houdt. Nina kent de groep eigenlijk amper, maar de reputatie van artistiek directeur Manuel Legris – voormalig ‘étoile’ van het Ballet de l’Opéra national de Paris – wekt haar interesse. Andersom blijkt Legris ook in haar geïnteresseerd: bij de auditie wordt Nina als enige aangenomen en een half jaar later al wordt ze bevorderd tot tweede solist en in 2016 tot eerste solist. Kort na haar aantreden cast Legris haar meteen voor de rol van Clara in De Notenkraker. “Dat was”, zegt ze op z’n Vlaams, “wel een hele boterham. Ik werd direct in het diepe gegooid.” Daarna volgen hoofdrollen in onder meer Le Corsaire en La fille mal gardée. “Het was keihard werken in Wenen, maar ik heb van alle kansen die ik kreeg ongelooflijk veel geleerd.” 

Na een lange, lastige blessuretijd besluit ze Wenen, na zeven jaar, te verlaten. “De focus was tijdens mijn afwezigheid ook naar andere dansers verschoven, dus het was tijd om mijn vleugels uit te slaan.” Als student in Londen had ze al auditie bij Het Nationale Ballet willen doen, maar omdat ze toen reeds een aanbod uit Wenen had, gaf de directeur van de Royal Ballet School haar daar geen toestemming voor. En dus grijpt ze in 2019 alsnog haar kans: “Ik heb een les in Amsterdam meegedaan en er was net een plek vrij voor een tweede solist, dus ik was op het juiste moment op de juiste plaats.”  

Totaal nieuwe kijk op dans 

Hoewel het door de coronapandemie lastig was om zich meteen te bewijzen, heeft ze, zegt ze, in haar eerste seizoen toch een aantal rollen mogen doen die goed bij haar passen. “Zoals in Balanchines Who Cares?, David Dawsons The Four Seasons, en als Myrtha in Giselle.” 

Vooral neoklassieke werken liggen haar goed. “Balletten van David Dawson en William Forsythe zijn zó uitdagend, ze geven je echt een totaal nieuwe kijk op dans.” En ook haar rol in Christian Spucks Messa da Requiem heeft nieuwe kanten in haar naar bovengehaald. “Hoewel die productie al eerder gecreëerd was, heeft Spuck de rol zodanig aangepast, dat het wel echt voelde als míjn rol.” Maar ook de grote klassieke producties blijven haar altijd uitdagen. “Elke keer dat je zo’n ballet danst kun je, door meer levenservaring, weer iets nieuws toevoegen.” 

Kameleon 

Nina heeft, zegt ze, ‘de energie van een kameleon’. “Ik wil de taal van een choreograaf snel verstaan, meteen uitvinden hoe ik mijzelf ‘vervorm’, waardoor ik de ene keer lyrisch zacht kan zijn en de andere keer dynamisch explosief.” Verder houdt ze absoluut niet van ‘faken’, niet óp en niet buiten het toneel. Ze vindt het daarom fijn wanneer ook andere mensen dingen recht voor z’n raap zeggen. “De Russische aanpak ligt mij daardoor beter dan de Engelse. Russische balletmeesters zijn vaak pittig, maar enkel om het beste in jou naar boven te halen.” Lachend: “Het is een push met liefde.” 

Tekst: Astrid van Leeuwen