Semyon Velichko

Vergeet niet te dansen 

Als enige jongen uit zijn jaargang slaagt Semyon in 2008 voor zijn dansexamens, waarna hij als tweede solist in dienst treedt van het Novosibirsk Academisch Opera en Ballet Theater, destijds geleid door Igor Zelensky. Al in zijn eerste jaar promoveert Semyon tot eerste solist en danst hij onder meer de rol van het bronzen afgodsbeeld in La Bayadère en die van Albrecht in Giselle. “Zelensky was een fantastische coach. Hij leerde mij hoe je je op het podium moet gedragen, hoe je over een toneel schrijdt, een elegante partner bent én dat techniek weliswaar belangrijk is, maar dat je vooral niet moet vergeten om te dansen.” In 2011 volgt Semyon Zelensky naar het Stanislavski en Nemirovitsj-Dantsjenko Academisch Muziektheater in Moskou. Daar danst hij niet alleen klassieke hoofdrollen, maar ook in producties van Jiří Kylián (waaronder Wings of Wax), Pierre Lacotte en Natalia Makarova. Ondertussen haalt hij aan het befaamde GITIS-instituut zijn diploma als docent/balletmeester en aan de Universiteit van Moskou een graad in financieel management. 

Geen spijt 

De overstap naar Moskou brengt Semyons doel om in West-Europa te dansen dichterbij en na vier jaar in de Russische hoofdstad te hebben gedanst, besluit hij dat het tijd is om de stap te wagen. Om zichzelf verder te kunnen ontwikkelen, wil hij met andere choreografen werken en met andere dansstijlen kennismaken. Min of meer intuïtief kiest hij voor Het Nationale Ballet. “Omdat ik wist dat het een van de beste gezelschappen ter wereld is, met een geweldig repertoire, maar ook omdat mijn vader er – ingegeven door een door Amsterdamse architectuur geïnspireerde buurt in Novosibirsk – altijd van droomde om in Nederland te wonen.” 

Omdat er op dat moment geen plaats is voor een nieuwe eerste solist, begint Semyon in 2015 als tweede solist bij Het Nationale Ballet. Zijn plan om zichzelf in rap tempo te bewijzen – en dan alsnog gepromoveerd te worden – wordt aanvankelijk gedwarsboomd door een zware enkelblessure. Maar al is het pittig om een tijd uitgeschakeld te zijn, terugkijkend heeft Semyon geen spijt van de ervaring. “Ik ben er als mens en als danser zóveel sterker uitgekomen. Ik leef veel meer in het moment en waar ik vroeger een hekel aan studiorepetities had, geniet ik nu van elke pas en elke fase van het creatieproces.”

Van Manen, Van Dantzig en Arqués 

Hans van Manen en Rudi van Dantzig behoren inmiddels tot zijn favoriete choreografen. “In de balletten van Van Dantzig – zoals Romeo en Julia, Het Zwanenmeer en Voorbij gegaan – kun je zóveel van jezelf leggen. En Van Manens Grosse Fuge en 5 Tango’s waren voor mij zelfs ook een reden om naar Nederland te komen. Hans’ stijl en smaak zijn uniek. De bewegingen die hij creëert, lijken misschien eenvoudig, maar er zit zóveel meer achter. Hans haat het als je simpelweg een pas danst; hij wil je ziel zien.” 

Van de jongere generatie choreografen voelt Semyon vooral een klik met Juanjo Arqués. “Ik voel mij in zijn werk ongelooflijk vrij. Hij daagt je uit om niet netjes binnen de hokjes te dansen, maar op en ver over de grenzen daarvan. Als ik zijn balletten dans, ervaar ik hoezeer ik de afgelopen jaren ben gegroeid.” 

Beschermengel 

De klassieke rollen die hij bij Het Nationale Ballet heeft gedanst, zijn voor hem stuk voor stuk hoogtepunten: Albrecht in Giselle, waarna hij tot eerste solist wordt bevorderd, en Jean de Brienne in Raymonda, een rol die door Rachel Beaujean op hém is gecreëerd. Maar het absolute hoogtepunt is, zegt hij, zijn optreden als prins Siegfried in Rudi van Dantzigs Zwanenmeer, in het voorjaar van 2023. Omdat zijn geliefde (en collega) Nancy Burer op dat moment, zwanger van hun eerste kind – dochter Mila –, in de coulissen staat. “Ik danste die avond echt voor hen beiden.” Én voor zijn moeder, aan wie hij elke voorstelling in gedachten opdraagt en die – in de vorm van een tattoo van een engel op zijn schouder – altijd bij hem is. 

Tekst: Astrid van Leeuwen