Frank Martin

Frank Martin (1890-1974) was een van de belangrijkste Zwitserse componisten van de twintigste eeuw. Aanvankelijk was hij een aanhanger van het neoclassicisme, maar in de jaren ’30 ontwikkelde hij, onder invloed van de dodecafonie (twaalftoonstechniek), een persoonlijke, meer gedurfde stijl. Karakteristiek voor deze compositiestijl is een intense lyriek, waarvan de – vaak zeer uitgesproken en intense – melodische lijnen worden ondersteund door telkens wisselende bas-akkoorden.

Martin was tevens actief als docent. Zo was hij lange tijd verbonden aan het instituut van Émile Jaques-Dalcroze, gecentreerd rondom de euritmica, waarbij muziek wordt geleerd en beleefd vanuit beweging. Later kreeg Martin een aanstelling als docent aan het conservatorium van Genève. In 1946 verruilde hij Zwitserland voor Nederland, het geboorteland van zijn echtgenote. Hij vestigde zich in Amsterdam en vervolgens in Naarden, waar hij tot zijn dood zou blijven wonen. Gedurende zijn jaren in Nederland legde hij zich volledig toe op het componeren, met als enige uitzondering zijn aanstelling als docent compositie aan de Hochschule für Musik in Keulen tussen 1950 en 1957.

Laatste update: 26-03-2024