Actueel
Tijdens ons Kerstgala, afgelopen december, lieten eerste solisten Anna Ol en James Stout al een voorproefje zien van Dawsons METAMORPHOSIS. Nu presenteren wij de volledige choreografie voor 23 dansers, op het gelijknamige pianovijfluik van Philip Glass, in een film van Altin Kaftira. De uitgangspunten voor METAMORPHOSIS bedacht Dawson – sinds 2015 ‘Associate Artist’ van Het Nationale Ballet – al vóór de coronapandemie, want hij zou de productie oorspronkelijk voor het Junior Ballet Antwerp maken, waarvan hij beschermheer is. Destijds had hij echter niet kunnen bevroeden hóé actueel zijn ballet nu, gezien de recente ontwikkelingen in de wereld, is.
‘Thuis’
Nadat de repetities van METAMORPHOSIS in Antwerpen door de coronamaatregelen waren stil komen te liggen, besloot Dawson zijn choreografie via Zoom verder te ontwikkelen met de dansers van Het Nationale Ballet. Want, zegt hij: “Ik zou dit werk met geen enkele andere groep dansers op deze manier hebben kunnen maken.” Het Nationale Ballet – waar hij ruim 20 jaar geleden zijn grote doorbraak als choreograaf beleefde – is voor hem ‘thuis’, ook al woont hij inmiddels alweer jaren in Berlijn.
Philip Glass
De pianocompositie van Philip Glass die Dawson voor zijn nieuwe creatie koos, intrigeert hem al jaren. Doordat hij de afgelopen jaren vooral grootschalige werken maakte en Glass’ METAMORPHOSIS heel intiem van sfeer is, deed zich niet eerder een gelegenheid voor om de muziek te gebruiken. Tot nu, want, zegt Dawson:
‘Glass’ compositie dráágt deze nieuwe choreografie, de muziek brengt alles bij elkaar, dompelt je onder in één sfeer, in één droom’
David Dawson
Artistieke verrijking
Logistiek was de totstandkoming van Dawsons METAMORPHOSIS een ‘monsterklus’. Het is, volgens Dawson, aan zijn assistenten Rebecca Gladstone, Raphaël Coumes-Marquet en Charlotte Chapellier, te danken dat het gelukt is om de hele choreografie via Zoom te creëren tussen Amsterdam en Berlijn. In artistiek opzicht ziet Dawson het via Zoom creëren, op film opnemen en vervolgens online streamen van balletten echter als een uitdaging en verrijking van de mogelijkheden die dans biedt. Vooral ook omdat je als toeschouwer, door alle close-ups, veel dichter bij de dansers kunt komen. Dit zorgt voor een intimiteit die op het toneel doorgaans moeilijk te bereiken is. Dawson zegt daarover:
‘In het theater kun je het complete plaatje zien, met film hebben we de kans om dieper in die wereld te stappen, om deel uit te maken van de dans. We zien meer en we zien duidelijk. De mens wordt vergroot en we kunnen nieuwe niveaus van schoonheid ontdekken. Het licht in de ogen, de adem, het zweet, de huid – de persoon’
David Dawson