Jong danstalent in the picture
In the Future, dat al in 1986 door Hans van Manen voor het jonge Scapino Ballet Rotterdam werd gecreëerd, is op het lijf van de Junior Company geschreven. Op de pulserende, jazzy muziek van het album Music for “The Knee Plays” van David Byrne laten deze jonge danstalenten, in de tweekleurige kostuums van Keso Dekkers, een subliem spel van kleuren en lichamen zien.
Grensverleggend
Daarnaast presenteert Shooting Stars maar liefst vier wereldpremières van veelbelovende choreografen.
Milena Sidorova
Young Creative Associate Milena Sidorova richt zich in haar nieuwste werk op de transitie die velen beschouwen als de belangrijkste die een persoon in zijn leven doormaakt: het vormen van je identiteit als jongvolwassene. De periode waarin het vooraf uitgestippelde pad eindigt en het onafhankelijke leven je verder kneedt tot de persoon die je uiteindelijk zal worden. Waarin iedere keuze die je maakt bijdraagt aan de invulling van deze identiteit en de klasgenoten met wie je jarenlang een hechte band onderhield, plotseling een andere richting inslaan. En bovendien de persoonlijke ontwikkeling die de dansers van de Junior Company op dit moment doormaken. Met deze jonge artiesten in gedachten maakte Sidorova, op de speelse muziek van Bobby McFerrin en Caroline Shaw, een choreografie over volwassen worden en het vormen van je identiteit. Het resultaat is een werk dat zowel deze periode als de nostalgie naar deze tijd verbeeldt en de eigen ervaringen van dansers en publiek laat weerklinken.
Marta Reig Torres
Na een carrière als ballerina en contemporary danseres en met verschillende succesvolle choreografieën op haar naam, keert de Spaanse Marta Reig Torres dit seizoen als choreograaf terug naar de plek waar haar danscarrière in 1988 begon: Het Nationale Ballet. Wat ze meebrengt, zijn haar kennis en ervaring als danseres binnen verschillende dansstromingen en een methodologie die het lichaam als vertrekpunt neemt. Vanuit deze methodologie neemt Reig Torres in haar nieuwste werk The Sublimeness of NoBody de Junior Company mee op een zoektocht naar de essentie van ons menszijn en wat ons als mensen verbindt. Op de muziek van Max Richter en Mika Vainio, daagt ze dansers en publiek uit om volledig in het moment te leven en de connectie met hun eigen innerlijk te (her)vinden, om zo de onvoorspelbaarheid van een continu transformerende wereld te kunnen overstijgen.
Zoë Greten
De negentienjarige Zoë Greten trok haar eerste balletschoenen aan op 2-jarige leeftijd. Nu, 17 jaar later, studeert ze niet alleen aan de Nationale Balletacademie als danseres, maar test ze ook haar capaciteiten als choreograaf uit. Toen ze tijdens haar opleiding werd gevraagd om deel te nemen aan de Choreographic Academy, betrof dit een moeilijke keuze voor Greten: wat zou dit betekenen voor haar verdere loopbaan in de danswereld? Het antwoord daarop weet ze nog niet, maar een choreografie voor de Junior Company is alvast een mooie eerste stap.
Op muziek van Jóhann Jóhannsson en David Buckley zoekt Zoë de moeilijkheid van keuzes op. In welke mate word je misleid door anderen bij het maken van keuzes? Hoe wordt je keuze beïnvloed door je gebrek aan zelfvertrouwen? En hoe kan één bepaalde keuze de rest van je levenspad veranderen? Zoë onderzoekt deze vragen in de creatieve choreografie If only I knew the right way, gedanst door vijf dansers van de Junior Company die de sleutelpositie van keuzes in hun dagelijks leven verbeelden.
Peter Leung
Grenzen vervagen is wat Peter Leung het liefste doet. In zijn werk zijn de scheidingslijnen tussen verschillende artistieke genres haast onherkenbaar. Maar als toneelregisseur en klassiek geschoolde danser merkt hij op dat één specifieke grens hardnekkig blijft bestaan: die tussen gedefinieerde genderrollen in het klassieke ballet. Volgens Leung wordt het tijd om hiermee te spelen. En wie kunnen dat beter dan de jonge danstalenten van de Junior Company?
In Leungs choreografie voor Shooting Stars dansen twee dansers een duet dat genderspecifieke bewegingen en danspassen overstijgt. Geen lifts die enkel mannen fysiek kunnen uitvoeren, geen sierlijke pirouettes die enkel voor vrouwen zijn. Leungs danspassen zijn kneedbaar, het duet modulair: het wordt uitgevoerd door danser A en danser B, die eindeloos inwisselbaar zijn. Op muziek van Woodkid laat de Junior Company zien dat dansers en danspassen niet worden gedefinieerd door gender, maar door de persoon zelf. De openheid van de jonge dansers maakt de weg vrij voor een klassieke balletwereld die gendergrenzen durft open te stellen, want jong geleerd, is oud gedaan.
