Speeldata

Deze productie was te zien in april 2019

Locatie

Nationale Opera & Ballet, Grote Zaal

Duur

2:50, 1 pauze

Tickets

nvt

Vrouw van achter, blauw licht

Doorvoeld en expressief

Robert Wilsons wonderschone enscenering van Puccini’s hartverscheurende Madama Butterfly accentueert met zijn strakke stilering de tragiek van het verhaal. De in 2002 met veel enthousiasme ontvangen enscenering keert voor een tweede keer terug.

Doorvoeld en expressief

Novelle, toneelstuk en opera

De opera is naar het toneelstuk Madame Butterfly van David Belasco. Dat is op zijn beurt gebaseerd op een novelle van John Luther Long over het zestienjarige Japanse meisje Cio-Cio-San (Butterfly).

Het verhaal van Madama Butterfly

Cio-Cio-San trouwt met de Amerikaanse marineofficier Captain Pinkerton, krijgt met hem een kind maar wordt dan in de steek gelaten. Het drama in dit waargebeurde verhaal is compleet wanneer Pinkerton drie jaar later, vergezeld door zijn echtgenote, terugkeert naar Japan om zijn kind op te halen. Butterfly zag haar verbintenis met de Amerikaanse officier Pinkerton als een echt huwelijk, voor hem was het slechts een exotisch avontuurtje. Cio-Cio-San pleegt zelfmoord: “Met ere sterven wie niet met ere kan blijven leven”, zo formuleert Cio-Cio-San, alias Madama Butterfly, de kern van het harakiri-principe.

Oost en West

De compositie van Puccini vertoont boeiende tegenstellingen tussen Oost en West: er komen leidmotieven in de stijl van Wagner in voor, maar ook authentieke Japanse melodieën, waarnaar de componist uitgebreid onderzoek had gedaan. Puccini zelf vond Madama Butterfly zijn meest doorvoelde en expressieve opera.

Twee mensen in zwarte jurken

Wilsons abstracte beeldtaal

Robert Wilson (regie, decor en licht) houdt zijn beeldtaal abstract en vermijdt sentimentaliteit, ook in Madama Butterfly. Bij hem geen quasi-oosterse kitsch met dribbelende Japanse vrouwtjes. Een écht oosters element is zijn manier van omgaan met de tijdbeleving. Minutieus gechoreografeerde, langzame bewegingen doen denken aan het Japanse Nôh-theater. Decors en kostuums zijn prachtig in hun soberheid. Minstens zo belangrijk is het licht, waarmee Wilson als het ware schildert en boetseert.

Drie mensen op hun knieën op het podium, links en rechts staan twee mensen.
25 april

Un bel di vidremo, de kampioensaria, zingt ze [Elena Stikhina] allerprachtigst en dat niveau houdt ze de hele verdere avond vast.

30 januari

Het hoogtepunt was zonder twijfel het lange, nachtblauwe tussenspel aan het eind van akte twee, culminerend in het beroemde onzichtbare en woordloze zoemkoor. Wilson laat Butterfly hier met haar bediende en haar kind tien minuten lang in onbeweeglijke stilte wachten op de ochtend, op de dood. Magie.