“Ik wil kinderen laten zien dat zij dit ook kunnen”

Sebia werd geboren in Ethiopië en op vierjarige leeftijd geadopteerd door Belgische ouders. Ze kwam terecht in een gezin met een broer en vijf zussen, van wie er vier aan ballet deden. Sebia volgde haar zussen naar hun lokale dansschool en ontdekte daar haar passie en talent voor ballet. Toen ze pas tien jaar oud was, deed Sebia mee aan de Youth America Grand Prix, wat uiteindelijk resulteerde in een driejarige opleiding aan de Tanz Akademie Zürich, gevolgd door een trainees - hip aan de European School of Ballet in Amsterdam en haar toetreding tot de Junior Company van Het Nationale Ballet. Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de jonge danseres met ingang van dit balletseizoen gepromoveerd tot élève in de ‘main company’.

Witte balletwereld

Dit seizoen markeert niet alleen haar eerste jaar in het ‘grote gezelschap’ van Het Nationale Ballet, maar ook haar debuut als ambassadeur van BAM. Sebia: “Voor mij is BAM een celebration. We geven aandacht aan de mensen aan wie te weinig aandacht wordt besteed en zetten zwarte talenten die worden vergeten in de spotlights.” En dat is nodig in de nog altijd overwegend witte balletwereld: “Doordat het zo’n witte wereld is, komen zwarte dansers niet altijd naar voren of worden ze op een andere manier behandeld. Zelf heb ik dat gelukkig, zowel tijdens mijn opleiding als bij Het Nationale Ballet nooit zo ervaren, maar op de Akademie in Zürich was ik wel de enige zwarte leerling, en bij dit gezelschap ben ik momenteel de enige zwarte vrouwelijke danser.”

Conversatie 

Juist daarom voelt het voor Sebia goed om tijdens BAM haar stem te laten horen. “Vorig jaar heb ik BAM ook erg positief ervaren. Ik was toen nog geen ambassadeur, maar kreeg bijvoorbeeld wel de kans om een interview te geven op het podium. Het voelde goed om mijn gevoelens te kunnen tonen aan het publiek.” Toch kan er volgens haar altijd meer gedaan worden. Tijdens BAM, maar juist ook gedurende de rest van het jaar. Conversatie is hierbij het sleutelwoord. “Ik denk dat er misschien vaker aan ons gevraagd kan worden hoe wij ons voelen en dat we in dit gebouw over het algemeen meer met elkaar moeten praten. Nu krijg je soms het gevoel dat niet iedereen betrokken wil zijn bij deze onderwerpen, omdat ze het gevoel hebben dat het niet hun probleem is. Die mentaliteit zie je vaker terug in de balletwereld. Ik hoop vooral dat initiatieven als BAM uiteindelijk niet meer nodig zijn en we iedereen echt gelijk kunnen behandelen.”

Proactievere houding 

Behalve converseren, is ook inspireren voor Sebia een belangrijk doel. “Ik heb die passie al sinds ik heel jong was. Ik wil kinderen laten zien dat zij dit ook kunnen en mijn liefde voor dans op hen overbrengen, maar ook degenen die niet dansen hoop geven in het leven.” Om dit voldoende te kunnen doen, moet er volgens Sebia echter een proactievere houding worden aangenomen. “Niet iedereen heeft de mogelijkheid of de middelen om naar het theater te komen, maar juist deze groep zou ik willen bereiken. Daarom denk ik dat we op zoek moeten gaan naar nieuwe manieren om hen te benaderen in plaats van hen naar ons te laten komen. Bijvoorbeeld door scholen te bezoeken of op te treden op toegankelijkere plekken buiten het theater.”

Hoewel ze de titel van ambassadeur van BAM niet nodig heeft om anderen te kunnen inspireren, denkt Sebia wel dat deze haar bij dit doel kan helpen. Toen Ted Brandsen, directeur van Het Nationale Ballet, haar vroeg of ze deze positie wilde bekleden, zei ze dan ook maar al te graag ‘ja’. En de belangrijkste boodschap die zij als ambassadeur wil uitdragen? “Dat we gezien mogen worden en geaccepteerd moeten worden. We blijven hier en blijven voor alles vechten. Voor onszelf, maar ook voor de jongere generatie.”